1866 Μάχη της Μαλάξας στην Κρήτη, όπου πίπτει ο Ιωάννης Βολάνης.

1827 Οι ναύαρχοι Κόδριγκτον της Αγγλίας και Δεριγνύ της Γαλλίας ανακοινώνουν με έγγραφό τους στον Ιμπραήμ πασά ότι σύμφωνα με τη συνθήκη του Λονδίνου, απαγορεύεται κάθε κίνηση στρατευμάτων.

1829: ΠΕΤΡΑ ΒΟΙΩΤΙΑΣ: Ο Ασλάνμπεης χώρισε τον αυξημένο ήδη στρατό του σε δύο τμήματα και άρχισε επιθέσεις, που όμως προσέκρουσαν στο πείσμα των Ελλήνων. Η μάχη συνεχίστηκε επί πολύ, πήρε χαρακτήρα πάλης σώμα με σώμα, αλλά στην πιο κρίσιμη φάση της προσήλθαν σε ενίσχυση του Υψηλάντη οι Δυοβουνιώτης, Κριεζώτης κ.α. Η προσθήκη 700 ακόμη ανδρών με τους παραπάνω δυναμικούς αρχηγούς, υποχρέωσε τον Ασλάνμπεη να υποχωρήσει. Εν τω μεταξύ, πύκνωναν οι δυνάμεις του Υψηλάντη. Και τότε ο Ασλάνμπεης με τον Οτζάκ αγά, για να σώσουν το στρατό τους από βέβαιη καταστροφή, υποχρεώθηκαν να συνομολογήσουν συνθήκη: ‘’Αδυνατίσαντες να περάσωμεν με πόλεμον ταύτην την θέσιν παρεκαλέσαμεν τον στρατάρχην κύριο Δημήτριον Υψηλάντην, οδηγήσαντα εναντίον μας την ειρημένην μάχην και αξιούμεθα την συγκατάθεσίν του δια το ελεύθερον πέρασμά μας από την Πέτραν κατά την ακόλουθον συνθήκη…’’ Το πιο βασικό άρθρο της συνθήκης μετά την μάχη της Πέτρας είναι πως οι Τούρκοι ανελάμβαναν την δέσμευση να αποσύρουν και τις φρουρές που είχαν βορειότερα της Πέτρας, από την Λειβαδιά ως τη Φοντάνα, να αποχωρήσουν από τη Στερεά προς τη Θεσσαλία και να μην επιχειρήσουν νέα επιδρομή. Η συμφωνία υπογράφτηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 1829. Σφάλλονται λοιπόν όσοι υποστηρίζουν ότι ο ελληνικός Αγώνας τελείωσε με τη ναυμαχία του Ναυαρίνου (8/20 Οκτωβρίου 1827). Κράτησε άλλα δύο χρόνια. Έτσι, η Επανάσταση που άρχισε στις Ηγεμονίες με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, τελείωσε στην Πέτρα της Βοιωτίας με τον Δημήτριο Υψηλάντη.