1828 Ο πρέσβυς της Βρετανίας Άμπερτην με έγγραφό του προς τον Καποδίστρια τονίζει πως η Βρετανική κυβέρνησις δεν θα επιτρέψει ποτέ να περιληφθεί στο Ελληνικό κράτος η Κρήτη.

1865 Ιδρύεται η ‘’Εταιρεία Φίλων του Λαού’’ με σκοπό την πνευματική ανάπτυξη του λαού.

1940 Εις το αλβανικό μέτωπο ο ελληνικός στρατός με την τετάρτη Μεραρχία μπαίνει εις το Αργυρόκαστρο και ξεσηκώνει κύματα ενθουσιασμού εις όλη την Ελλάδα.

1823: Ο τελευταίος, επικεφαλής μεγάλης δυνάμεως, κατά τους υπερβολικούς ισχυρισμούς του Πουκεβίλλ, 12.000 ανδρών, κτύπησε το Τρίκερι. ‘’Απτόητοι, γράφει ο Γάλλος ιστορικός, προ του πλήθους των εχθρών, ο Διαμαντής και ο Καρατάσος, έχοντες συνεπίκουρον την Μαντώ Μαυρογένους και πλήθος ανδρείων ελθόντων εξ Ευβοίας’’, έπιασαν τις στενωπούς του Πηλίου και κατά τον υπερβολικό πάλι ισχυρισμό του ιστορικού, έχασαν τη ζωή τους τόσον ο ίδιος ο Ισμαήλ όσο και 3.000 άνδρες του, ενώ άλλοι 5.000 είχαν απολεσθεί σε άλλες μικρομάχες. Έστω και αν αυτά είναι διογκωμένα υπερβολικά, σε εκείνες τις κρίσιμες στιγμές λειτούργησαν θετικά, διότι οι Ευρωπαίοι μάθαιναν ότι η Επανάσταση, αντί να εκπνέει θριαμβεύει. Ο Σελίμ, πάλι κατά τον Πουκεβίλ, χωρίς να απογοητευθεί από τις μεγάλες απώλειες στο Πήλιο προχώρησε προς τη Λαμία και με βάση αυτή εξεστράτευσε κατά της Φωκίδος και της Βοιωτίας. Τότε, έκαψε την Αράχοβα και το Καστρί, όπως λέγονταν οι Δελφοί εκείνη την εποχή. Στο πέρασμα της Κασταλίας οι Πανουργιάς και Σκαλτσοδήμος πρόβαλαν αντίσταση και τον υποχρέωσαν να οπισθοχωρήσει, αλλά και πάλι βρήκαν αντίσταση στη μονή του Οσίου Λουκά.