1821
Οι Τούρκοι με αρχηγούς τον Ομέρ Βρυώνη και τον Κιοσέ Μεχμέτ καταλαμβάνουν και πάλι την Λειβαδιά.
1827
Ο Τσάρος αποδέχεται την παραίτηση του Καποδίστρια και χορηγεί εις αυτόν ισόβια επιχορήγηση, την οποία και την αρνήθηκε.
1826 ΜΑΝΗ:
Εν τω μεταξύ, μοίρα του αιγυπτιακού στόλου προσπάθησε να αποβιβαστεί στο Λιμένι, όπου ήταν ο πύργος της οικογένειας Μαυρομιχάλη. Τα εύστοχα πυρά ενός 18χρονου «κανονιέρη» τους απεμάκρυναν. Προχώρησαν νοτιώτερα στον όρμο του Διρού, όπου ήταν τα περίφημα σπήλαια. Ήταν όμως εποχή θερισμού· οι γυναίκες και οι ελάχιστοι γέροντες είχαν απλωθεί στα «λουριά» και θέριζαν τα πενιχρά στάχυα. Μόλις είδαν τους Αιγυπτίους να βγαίνουν στη στεριά, σήμαναν συναγερμό. Οι καμπάνες στον Πύργο, στο Βελούζι, στου Γλέζου, στη Μαρματσούκα, στη Χαρούδα, στη Χαριά, στο Νικάρδι και στην Τριανταφυλλιά άρχισαν να κτυπούν δαιμονιωδώς. Οι γυναίκες και οι γέροντες, για να σώσουν τα παιδιά τους και τα πενιχρά νοικοκυριά τους όρμησαν σαν μαινάδες κατά των Αιγυπτίων με κύριο όπλο το δρεπάνι, όπλο επικίνδυνο σε επιδέξια χέρια, και το δικράνι, επίσης επικίνδυνο σε στιβαρά χέρια. Αρχηγός του ξεσηκωμού ήταν ο κληρικός Ιωσήφ Βουδικλάρης. Στο πιο κρίσιμο σημείο της συμπλοκής ακούστηκε από ψηλά μια «μπαταριά»· περίπου 500 οπλοφόροι έφθαναν ασθμαίνοντες από τη Βέργα. Και τότε έγινε «Τρωάδα ὁ πόλεμος», όπως λέει το γνωστό δημοτικό.