1824 Μάχη της Πάργανης ή Βόργιανης. Οι Έλληνες υπό τους Δράκο, Δαγκλή, Καραϊσκάκη και τον Πανουργιά τρέπουν σε φυγή τους Αλβανούς του Τσελιοπίτσαρη.

1829 Τερματίζεται ο Ρωσο-τουρκικός πόλεμος.

1821: ΤΡΙΠΟΛΙΤΣΑ: Ένας αγωνιστής από την Τσακωνιά (Κυνουρία), ονόματι Μανόλης Δούνιας, είχε αρχίσει δοσοληψίες με κάποιους Τούρκους που φύλαγαν μια ορισμένη ‘’ντάπια’’, δηλαδή προμαχώνα. Τους έδινε τρόφιμα. Καμιά φορά του έριχναν σχοινί κι ανέβαινε στην ντάπια και συνομιλούσαν. Στην παρέα τους προστέθηκαν και δύο Σπετσιώτες: Ο Γκίκας Ρουμάνης και ο Αβραντίνης. Το ίδιο έγινε και κατά το χάραμα της 23ης Σεπτεμβρίου. Μέχρι τις 9 το πρωί είχαν ανέβει στην ντάπια κι άλλοι επισκέπτες για να πουλήσουν τρόφιμα. Κάποια στιγμή διαπίστωσαν πως όλες οι κοντινές ντάπιες ήσαν σχεδόν αφύλακτες, διότι οι Τούρκοι έκαναν σύναξη για να δώσουν την τελική απάντηση στους Έλληνες. Και τότε ο Δούνιας, σε συνεννόηση με τους απ’ έξω συμπατριώτες του αφού κατέσφαξε τους Τούρκους φρουρούς με τη βοήθεια των άλλων επισκεπτών, άνοιξαν την πύλη του Ναυπλίου από την οποία εισέδυσαν οι συμπατριώτες του που αμέσως άνοιξαν και την πύλη του Σεραγιού. Ακολούθως, άνοιξε και η πύλη του Μυστρά. Άρχισαν τότε να μπαίνουν ορμητικά τα σώματα του Παν. Κεφάλα, του Παν. Γιατράκου, του Παπατσώνη κ.ά. Τελικά άνοιξαν όλες οι πύλες και οι αγωνιστές μαζί με τα στίφη των λεηλατών όρμησαν από παντού. Επικράτησε χωρίς προηγούμενο αναρχία: σφαγή και λεηλασία. Ούτε λόγος για πειθαρχία. Οι αρχηγοί και να ήθελαν ήταν αδύνατο να αναχαιτίσουν τα μαινόμενα στίφη που είχαν αποκτήσει όχι πια την ψυχολογία του πολεμιστή, αλλά την ψυχολογία του όχλου. Οι Τούρκοι οπλοφόροι, συναγμένοι για να πάρουν αποφάσεις, καθώς πληροφορήθηκαν την είσοδο των Ελλήνων, αντί να συγκροτήσουν μέτωπο μάχης και να συντρίψουν το εισερχόμενο στίφος, σκόρπισαν πανικόβλητοι, για να προστατεύσουν τις οικογένειές τους. Αυτό ήταν η δυστυχία τους. Σε κάθε σπίτι έγινε μακελλειό. Οι δρόμοι μεταβλήθηκαν σε σφαγεία.