Οι Τούρκοι, σε αδυναμία να εξοντώσουν τους κλέφτες, έρχονταν συχνά σε συνεννοήσεις μαζί τους και τους αναγνώριζαν ως αρματολούς. Αλλά οι συμφωνίες σπάνια γίνονταν σεβαστές. Γι’ αυτό, η μεταβολή των κλεφτών σε αρματολούς και των αρματολών σε κλέφτες ήταν πολύ συνηθισμένο φαινόμενο. Κλέφτες και αρματολοί αποτελούσαν συγκοινωνούντα δοχεία. Συχνά, όταν τους αφαιρούσαν το «αρματολίκι», οι εκπεσόντες αρματολοί «το ‘ριχναν στο κλέφτικο» ή «το λεβέντικο», για να υποχρεωθεί η τοπική εξουσία να τους το ξαναδώσει.