«Τολμήσας» ὁ Ἰωσήφ, πῆγε στὸν Πιλᾶτο καὶ ζήτησε τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Δὲν ἦταν ἁπλό. Ἡ ἀτμόσφαιρα φορτισμένη. Κι αὐτὸς φίλος τοῦ καταδίκου; Ρισκάρει τὴν ὑπόληψή του κι αὐτὴ τὴ ζωή του. Ὅμως ὁ Ἰωσὴφ μὲ τόλμη προχωρεῖ ἐκεῖ ποὺ τὸν καλεῖ ἡ συνείδησή του. Κι ἀκολουθοῦν τὸ παράδειγμά του οἱ Μυροφόρες ποὺ ξεκινοῦν νύχτα κι ἀψηφοῦν τοὺς κινδύνους.
Ἐμεῖς, δείχνουμε ὅση πρέπει τόλμη στὴν ἐκπλήρωση τῶν καθηκόντων μας;
Ὅταν μὲ δελεάζουν νὰ κάνω «τὰ στραβὰ μάτια» γιὰ κάποιο ἀντάλλαγμα.
Ὅταν μὲ ρωτᾶνε «πόσα θέλεις» γιὰ νὰ μὴν εἶμαι ἐμπόδιο.
Ὅταν μὲ ἀπειλοῦν κάποιοι ἰσχυροὶ νὰ συμβιβαστῶ.
Ὅταν μὲ εἰρωνεύονται ὡς γραφικό.
Ὅταν...
Καὶ μὲ τὸ κακὸ γύρω ποὺ διογκώνεται καὶ κάνει τόσο θόρυβο καὶ προβάλλεται. Ἔχουμε τὴν τόλμη νὰ ἀντι-δράσουμε δημόσια; Πόσοι ἀπὸ μᾶς γράψαμε ἕνα γράμμα γιὰ νὰ διαμαρτυρηθοῦμε γιὰ τὶς ἄσχημες ἐκπομπὲς ἢ γιὰ νὰ ἐπαινέσουμε τὶς καλές; Πόσοι ἀπὸ μᾶς ποὺ διαθέτουμε μόρφωση καὶ θέση καὶ κῦρος κοινωνικό, ποὺ θὰ μποροῦσαμε νὰ κάνουμε ἀκουστὴ τὴ φωνή μας; Ἂν κάποιος ἤθελε νὰ βλάψει τὸ παιδί μου δὲν θὰ ἀντιδροῦσα; Τὼρα ποὺ «εἰσβάλει» στὸ σπίτι μου γιατὶ μένω παθητικὸς θεατής; Δὲν γινόμαι συνένοχος μὲ τὴν σιωπή μου;
Νὰ τονώσουμε τὴν τόλμη μας:
-Μὲ τὴν συναίσθηση ὅτι κάνουμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅτι ἀκολουθοῦμε τὴν φωνὴ τῆς συνείδησής μας.
-Μὲ τὴν ἀλληλοενίσχυση. Ὅταν εἶναι κανεὶς ἀπομονωμένος, εὐκολώτερα τὸν κυκλώνει ὁ φόβος.
-Μὲ τὴν ἐμπιστοσύνη στὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ: «εἰ ὁ Θεὸς μεθ’ ἡμῶν, οὐδεῖς καθ’ ἡμῶν»!
Γιὰ τὴν κακοδαιμονία μας φταίει ὅτι ἐνῶ οἱ φαῦλοι ἐμφανίζονται τολμηροὶ καὶ θρασείς, οἱ πιστοὶ εἶναι συνήθως ἄτολμοι, δειλοὶ καὶ ἀπρόθυμοι. Γιὰ νὰ σταματήσει κάποτε αὐτὴ ἡ τραγωδία, πρέπει νὰ συντελέσουμε κι ἐμεῖς. Προχώρα μὲ θάρρος καὶ ἀνδρεία ἐκεῖ ὅπου τὸ καθῆκον σὲ ὁδηγεῖ. Μὲ παρρησία καὶ τόλμη καιὶ ὄχι ἀπὸ πείσμα ἢ φανατισμό. Γιατὶ «δὲν μᾶς ἔδωσε ὁ Θεὸς πνεῦμα δειλίας ἀλλὰ δυνάμεως καὶ ἀγάπης» (Β’ Τιμ. 1, 7)!