333 π.Χ. Η μάχη εις την Ισσό.

1822 Κατά τον έρανον που έγινε για την εκκίνησιν του στόλου ο Νικηταράς προσέφερε ένα πολύτιμο σπαθί, το οποίον εξετιμήθη 3.000 γρόσια, λέγοντας χαρακτηριστικά ‘’Αυτό έχω, αυτό δίνω’’. Αλλά όμως οι Υδραίοι το επέστρεψαν πίσω με την ακόλουθη επιστολή: ‘’Το όπλο τούτο αξίζει όχι 3.000 γρόσια, αλλά είναι ανεκτίμητο, όταν είναι εις χείρας σου’’.

1825 Μάχη μεταξύ Λάσπης και Εριβοίου Θηβών.

Ο Νικηταράς, παρότι επίσης, άγευστος γραμμάτων, είχε κατανοήσει το πόσο ανεβάζει ψυχολογικά το ηθικό των στρατιωτών η εξύμνηση των κατορθωμάτων τους. Γι’ αυτό, περιέβαλλε με ιδιαίτερη στοργή στον περίφημο ‘’Τσοπανάκο’’ τον Παναγιώτη Κάλα από την Δημητσάνα, έναν άνθρωπο βραχύσωμο, ραχιτικό και στραβοπόδη, που είχε μεγάλη ικανότητα στη στιχουργική και θερμή αγάπη για την ελευθερία. Παρά την ασχήμια και την κακοπάθειά του, ήταν πάντα πρόσχαρος, εύθυμος, χωρατατζής, περιφερόταν από στρατόπεδο σε στρατόπεδο και με τα στιχουργήματά του τόνωνε το ηθικό των στρατιωτών και δυνάμωνε το μαχητικό τους ενθουσιασμό. Διότι όλοι ήθελαν να υμνηθούν από τον Τσοπανάκο που ήταν ήδη μια άγραφη ιστορία του Αγώνα. ‘’Αγαπούσε πολύ να βλέπη τον στρατηγόν Νικήταν Σταματελόπουλον και όπου και αν επήγαινε και εστέκετο, τους στίχους τους οποίους έκαμνε, τους ανεγίγνωσκε πρώτον του Νικήτα και έπειτα επήγαινεν εις τους άλλους και τους έψαλλεν….’’, γράφει ο Φωτάκος.