1072

Ο καθαιρεθείς αυτοκράτωρ Ρωμανός Γ’ Διογένης τυφλώνεται κατά διαταγήν του Μιχαήλ Ζ’.

1821

Οι αγωνιστές εις το στρατόπεδο των Βερβένων Αρκαδίας στασιάζουν εναντίον των προυχόντων, που ήσαν η αφορμή να φύγει ο Δ. Υψηλάντης.

1850

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο με συνοδικό τόμο, αναγνωρίζει το αυτοκέφαλο της εκκλησίας της Ελλάδος.

1821 ΒΕΡΒΕΝΑ:

Ο Γέρος, είχε κερδίσει την αγάπη και την εμπιστοσύνη των παλληκαριών. Βγήκε και οι συγκεντρωμένοι τον σήκωσαν στα χέρια. Αυτός περπατώντας ανάμεσα τους, τους απομάκρυνε από το πολιορκημένο σπίτι και τους έφερε σ’ ένα σημείο από το οποίο μπορούσε άνετα να τους μιλήσει. Αφηγείται ο ίδιος: «Διατί θέλομε τόν χαϊμό μας μοναχοί μας; Ἐμεῖς ἀσηκώσαμε τά ἂρματα διά τούς Τούρκους κι ἔτσι ἀκουσθήκαμε εἰς ὃλη τήν Εὐρώπη νά ἰδεῖ τί πράγμα εἶναι τοῦτο. Οἱ Τοῦρκοι ὃλοι εἶναι ἀκόμη ἀπείραγοι (=ἂθικτοι) εἰς τά κάστρα καί εἰς τίς χῶρες (=πόλεις), καί ἡμεῖς εἰς τά βουνά, καί ἂν σκοτώσομε τούς προεστούς, θά εἰποῦν οἱ βασιλεῖς ὃτι τοῦτοι δέν ἐσηκώθηκαν διά τήν ἐλευθερίαν, ἀλλά διά νά σκοτωθοῦν συνατοί (=ἀναμεταξύ τους), καί εἶναι κακοί ἀνθρῶποι Καρβονάροι (=Καρμπονάροι· ἀναρχικοί), καί τότε ἠμποροῦν οἱ βασιλεῖς νά βοηθήσουν τόν Τοῦρκο καί νά λάβομε ζυγό βαρύτερο ἀπό ἐκεῖνο ὁποῦ εἴχαμε. Γράφομε καί ἔρχεται ὀπίσω ὁ Ὑψηλάντης καί μήν ἐπῆρε ὁ νοῦς σας ἀέρα». Και προσθέτει ὁ Γέρος: «Τότε τούς ἡσύχασα».