1827

Εις την Καστέλλα ο Κιουταχής νικάει τους Έλληνες, όπου και σκοτώνεται ο συνταγματάρχης Βούρβαχης.

Το φορολογικό σύστημα επί Τουρκοκρατίας. Η δημοσιονομική πολιτική της Οθωμανικής αυτοκρατορίας κατά τους πρώτους αιώνες στηριζόταν πρωτίστως στη λεία και κατά δεύτερο λόγο στη φορολογία. Όταν σταμάτησαν οι μεγάλες κατακτήσεις και το κράτος κρυσταλλώθηκε σε συγκεκριμένο σχήμα, το βάρος έπεφτε αποκλειστικά σχεδόν στην φορολογία. Α΄ Τακτικοί φόροι: Αυτό ήσαν: α) ο κεφαλικός φόρος (τούρκικη haraὀ). Με αυτόν εξαγόραζαν το δικαίωμα της ζωής οι ραγιάδες, οι οποίοι φορολογικά χωρίζονταν σε τρεις κλάσεις ανάλογα με την περιουσία τους. Είδος κεφαλικού φόρου είναι η σπέντζα, που πλήρωναν οι καλλιεργητές στους τιμαριούχους. β) Έγγειος φόρος (χαράτς έρτζι). Επί πλέον φορολογία επί των προιόντων της γης. Β’ Έκτακτοι φόροι (τεκαλίφι οὐρφιγιέ): Οι φόροι αυτοί επιβάλλονταν σε διάφορα πρόσωπα για νόμιμες ή παράνομες δραστηριότητες (γάμοι, δίκες, πρόστιμα κ.α.), σε εμπορεύματα κ.λπ. Η βαρύτερη όμως μορφή φόρου ήταν η φορολογία αίματος (ντεβσιρμέ – devsirme), δηλαδή το «παιδομάζωμα» για τον σχηματισμό των γενιτσαρικών ταγμάτων και του υπηρετικού/υπαλληλικού προσωπικού ανακτόρων. Εκτός από τους φόρους αυτούς, οι ραγιάδες ήσαν υποχρεωμένοι να πληρώνουν φόρο και στην χριστιανική εκκλησία, που λεγόταν «ρόγα» ή «ζητεία».