«…ἁγίαν εὐάρεστον τῷ Θεῷ, τὴν λογικὴν λατρείαν ὑμῶν»
(Ρωμ. 12, 1)

Ἡ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ προσευχὴ τῆς Ἐκκλησίας ἀποτελεῖ, μὲ τὸ πλούσιο περιεχόμενό της καὶ τὶς πολλὲς ἐκδηλώσειςτης, τὸν πιὸ ἀσφαλὴ ὁδηγὸ καὶ στὴν ἰδιωτικὴ προσευχὴ τῶν πιστῶν. Μᾶς μαθαίνει νὰ προσευχόμαστε μὲ τὸν καλύτερο τρόπο. Μὲ τὸν τρόπο ποὺ προσευχήθηκαν οἱ ὅσιοι καὶ οἱ ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι ἔγραψαν ἤ χρησιμοποίησαν τὶς ἴδιες αὐτὲς προσευχές. Δημιουργεῖται ἔτσι ἕνα θαυμάσιο φαινόμενο! Μιὰ ἱερὴ ἁλυσίδα προσευχῆς. Ἕνα αἰώνιο σχολεῖο προσευχῆς, ὅπου μαθήτευσαν ἀναρίθμητοι πιστοί. Μετέχοντας στὴ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μπαίνουμε στὴν κοινωνία τῶν προσευχομένων ἀνθρώπων. Δὲν εἴμαστε μόνοι. Εἴμαστε κύτταρα τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ!
Συγκεντρωνόμαστε νὰ προσευχηθοῦμε γι’ αὐτοὺς ποὺ ἀγαπᾶμε, γιὰ τὸν ἀγῶνα ἐναντίον τῶν ἐλαττωμάτων, γιὰ κάποια οἰκογενειακὴ ἤ προσωπικὴ δυσκολία, γιὰ τοὺς ἱεροὺς πόθους τῆς ψυχῆς μας. Εἶναι παρατηρημὲνο ὅτι ὅσοι δὲν ἐκκλησιάζονται, οὔτε καὶ μόνοι τους προσεύχονται. Ἀντίθετα, ἡ παρουσία τῶν ἄλλων πιστῶν, οἱ Ἀκολουθίες καὶ γενικὰ τὸ περιβάλλον τοῦ ναοῦ, μᾶς διδάσκουν τὸν καλύτερο τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο μποροῦμε καὶ ἐμεῖς νὰ ἐπικοινωνοῦμε μὲ τὸν Δημιουργό. Γι’ αὐτὸν τὸ λόγο ἡ Ἐκκλησία μας, ἀπὸ πολὺ νωρίς, ὀργάνωσε τὴ λειτουργικὴ καὶ λατρευτική της ζωὴ γιὰ τὸν ἐξαγιασμὸ τοῦ χρόνου, ποὺ γίνεται καὶ μέσο ἐξαγιασμοῦ τοῦ κάθε πιστοῦ.

Ἔτσι, τὸ Ἔτος στολίζεται μὲ τὶς ἑορτὲς τῶν Ἁγίων, τὶς μεγάλες Δεσποτικὲς καὶ Θεομητορικὲς ἑορτὲς καὶ τὶς περιόδους νηστείας καὶ προσευχῆς ποὺ τὶς περιβάλλουν.
Ἡ Ἑβδομάδα εἶναι κι αὐτὴ χρόνος λατρείας τοῦ Θεοῦ, μὲ ἀφετηρία καὶ τέρμα τὴν Κυριακή, ποὺ εἶναι ἀφιερωμένη στὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τὴν ἔνδοξη Ἀνάστασή Του. Τὴ Δευτέρα τιμῶνται οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι, οἱ φύλακες καὶ βοηθοί μας, καὶ ἰδιαίτερα οἱ Ἀρχάγγελοι Μιχαὴλ καὶ Γαβριήλ. Τὴν Τρίτη τιμᾶται ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος καὶ Βαπτιστής. Τὴν Τετάρτη τιμᾶται καὶ προσκυνεῖται ὁ Τίμιος καὶ Ζωοποιὸς Σταυρὸς τοῦ Κυρίου μας καὶ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος. Τὴν Πέμπτη τιμῶνται οἱ ἅγιοι καὶ ἔνδοξοι Ἀπόστολοι καὶ ὁ ἅγιος Νικόλαος, ἐπίσκοπος Μύρων τῆς Λυκίας. Τὴν Παρασκευή, ἡμέρα τῆς Σταυρικῆς Θυσίας τοῦ Κυρίου μας, τιμᾶται πάλι καὶ προσκυνεῖται ὁ Πανάγιος Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος. Τὸ Σάββατο τιμῶνται ὅλοι οἱ Μάρτυρες καὶ οἱ Ἅγιοι καὶ προσευχόμαστε γιὰ τὴν ἀνάπαυση τῶν ψυχῶν ὅλων τῶν «ἐν πίστει κεκοιμημένων πατέρων καὶ ἀδελφῶν ἡμῶν». Ἔτσι, ἡ ἑβδομαδιαία πνευματική μας ζωὴ κινεῖται ἀνάμεσα σὲ δύο Κυριακές, αὐτὴ ποὺ πέρασε κι αὐτὴ ποὺ ἔρχεται, καὶ διαπνέεται ἀπὸ τὴ βαθιὰ νοσταλγία τῆς συμμετοχῆς στὸ Κυριακάτικο Μυστικὸ Δεῖπνο.

Ἡ Ἡμέρα τέλος εἶναι κι αὐτὴ στολισμένη μὲ τὸ στεφάνι ὀκτὼ ἱερῶν Ἀκολουθιῶν: τοῦ Ὄρθρου, τῶν Ὡρῶν (Α’, Γ’, ΣΤ’ καὶ Θ’), τοῦ Ἑσπερινοῦ, τοῦ Ἀποδείπνου καὶ τοῦ Μεσονυκτικοῦ, ποὺ καλύπτουν ὅλο τὸ ἡμερονύκτιο.Ἡ κύρια καθημερινὴ λατρευτικὴ φροντίδα μας εἶναι ἡ εὐλαβὴς τέλεση τῶν Ἀκολουθιῶν τοῦ Ὄρθρου καὶ τοῦ Ἑσπερινοῦ. Εἶναι ἡ πρωινὴ καὶ ἀπογευματινὴ προσευχὴ τῆς Ἐνορίας. Ὁ Ὄρθρος εἶναι ἡ εὐχαριστία γιὰ τὴν καινούργια ἡμέρα ποὺ ἀνατέλλει καὶ ἡ παράκληση ὁ Κύριος, μὲ τὶς πρεσβεῖες τοῦ τιμωμένου ἁγίου, νὰ μᾶς συντροφεύει καὶ νὰ μᾶς προστατεύει σ’ αὐτήν τὴν καινούργια μέρα, νὰ τὴν ἀναδείξει «ἁγίαν, εἰρηνικὴν καὶ ἀναμάρτητον». Ἀντίστοιχα ὁ Ἑσπερινὸς εἶναι ἡ εὐχαριστία γιὰ τὴν ἡμέρα ποὺ πέρασε καὶ ἡ παράκληση γιὰ τὴν ἐπερχόμενη νύχτα. Εὐχαριστοῦμε τὸν Κύριο ποὺ μᾶς προστάτευσε, Τὸν παρακαλοῦμε νὰ συγχωρέσει τὰ λάθη μας καὶ δεόμαστε: «Καταξίωσον, Κύριε, ἐν τῇ ἑσπέρα ταύτῃ, ἀναμαρτήτους φυλαχθῆναι ἡμᾶς».

Ἡ Ἐκκλησία προσεύχεται γιὰ τοὺς ἐνορίτες καὶ ὅλους τοὺς πιστοὺς ὅπως ἡ μάνα γιὰ τὰ παιδιά της. Καὶ κάθε μέρα θέτει ὑπὸ τὴν προστασία καὶ τὴν εὐλογία τοῦ Κυρίου «ἅπασαν τὴν κτίσιν» μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι κύριος τοῦ κόσμου καὶ τῆς ἱστορίας εἶναι μόνο ὁ Κύριος!