«Σ’ εκείνους που αγαπούν το Θεό, όλα συνεργούν γιά το καλό τους».Κάποτε ένας ναυτικός βρέθηκε ναυαγός σ’ ένα ακατοίκητο τροπικό νησί μόνος κι έρημος. Με πολλούς κόπους, χωρίς εργαλεία, εργαζόμενος μόνο με τα χέρια του, κατάφερε να φτιάξει μια ξύλινη καλύβα για να μπορέσει να προστατευτεί κατά την περίοδο των βροχών. Πράγματι είχε μόλις τελειώσει…

Ὁ Θωμᾶς ἔκανε ἕνα βασικὸ λάθος. Ἀποτραβήχτηκε ἀπὸ τὴν ὁμάδα, τὴν κοινότητα τῶν μαθητῶν. Ἔτσι ἔχασε τὴν πρώτη παρουσία τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ. Καὶ ἡ ἀπογοήτευσή του κράτησε δέκα ὁλόκληρες μέρες, ἐνῶ γιὰ τοὺς ἄλλους μαθητὲς τὴν τρίτη μέρα εἶχε ἤδη ξεπεραστεῖ. Πόσα χάνουμε, ὅταν ἀποτραβιώμαστε στὸν ἑαυτό μας καὶ κλεινώμαστε στὶς δικές μας σκέψεις, ψάχνοντας…

Ανάσταση! Και μέσα στην καρδιά μουπου τη σπαράξαν άγρια οι στείροι πόνοι,ολόδροσο, ουρανόσταλτο βλαστάριθεϊκής χαράς αρχίζει να φυτρώνει. Θεϊκής χαράς! Ω σταυρωμένη Ελπίδα,καθώς Σε βλέπω αναστημένη πάλι,αθάνατη, απροσμάχητη, μεγάλη, κάμε το θαύμα που ποτέ δεν είδα!Ό,τι νεκρό του μυστικού μου κόσμουπαρακαλώ Σε, ανάστησέ το εντός μου! (Γ. Βερίτης) 

Το Πάσχα του Μεχμέτ Μπέη (ή ο κρυφός Χριστιανός)Μία συγκλονιστική ιστορία από το Αναγνωστικό της Στ Δημοτικού του 1947 Είναι τρεις η ώρα μετά τα μεσάνυχτα και σπάνιοι οι διαβάτες στο δρόμο. Είναι οι τελευταίοι που γυρίζουν από την πρώτη Ανάσταση και πηγαίνουν βιαστικοί στα σπίτια τους.Σε λίγο τίποτε πια δεν ακούεται και νεκρική σιγή βασιλεύει…

Ο Αλέξανδρος γεννήθηκε με στρεβλωμένο σώμα, ήταν ήπιας μορφής αυτιστικό παιδί. Στην ηλικία των δώδεκα ετών ήταν ακόμη στη Δευτέρα Δημοτικού κι έμοιαζε ανίκανος να μάθει. Η δασκάλα του τον φρόντιζε ιδιαίτερα. Ήταν πιστή κοπέλα, πραγματική ιεραπόστολος. Μία μέρα ο Αλέξανδρος την πλησίασε κουτσαίνοντας και της φώναξε «σ΄ αγαπώ κυρία».Εν τω μεταξύ είχε φτάσει η άνοιξη…

Χριστός Ανέστη!«τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον, καὶ λέγει αὐτοῖς· Εἰρήνη ὑμῖν» (Ἰν. κ’ 19).Ο Αναστημένος Χριστός, φέρνει την ειρήνη Του σε μας, ακόμα και μέσα από κλειστές πόρτες, όταν έχουμε ανοιχτές τις καρδιές μας και διώχνει τους φόβους και…

Μπροστά στον άδειο σου Σταυρόδυο λέξεις ψάχνω να Σου πωσαν μια υπόσχεση πριν την Ανάστασή Σου:Είμαι μαζί Σου, είμαι για πάντα μαζί Σου!… (Γ. Βερίτης) Μες στη γλυκιά προσμονή της Αναστάσεώς Σου,καθώς περιμένουμε το “Δεῦτε λάβετε Φῶς”,δέξου, Κύριε, την υπόσχεσή μαςκαι ευλόγησε την πρόθεσή μαςνα πορευτούμε πλέον στη ζωήμέσα στο Φως Σου,με οδηγό και προορισμό το Φως…

Ρωγμές παντού, σ’ όλη τη γημα όχι στην καρδιά μου…όταν το πνεύμα άφηνεςΘεέ και Βασιλιά μου!Όχι πως δεν κλονίστηκανεκρό να σ’ αντικρίσω…μα ‘ναι μεγάλη υπόθεσηνα πω: «θα Σ’ αγαπήσω»!   Από τους δύο ληστέςο ένας σώθηκε.Μην απελπίζεστε.Από τους δύο ληστέςο ένας χάθηκε.Μην επαναπαύεστε.Α γ ω ν ί ζ ε σ τ ε!(Ιερός Αυγουστίνος) 

Μεγάλη ΠέμπτηΜεγάλη Πέμπτη, κι’ έσκυψα γλυκά να σε φιλήσω,σ’ ένα φιλί, θερμό φιλί, τον πόνο μου να κλείσω.Κι εκεί π’ ακούμπησ’ απαλά στη θεία πληγή τα χείλη,αλάλητα Σε ικέτεψα, στον κόσμο όσο θα ζήσω,μπρος στο Σταυρό Σου να καεί η ζωή μου σαν καντήλι.…Τούτ’ οι σταυροί που φυτρώνουν αμέτρητοιγύρω τριγύρω απ’ τον ένα Σταυρό Σουποιους τάχα φίλους Σου διάλεξες, Κύριε,να τους σηκώσουν;(Γ. Βερίτης)

“Ὑμεῖς φωνεῖτέ με, ὁ Διδάσκαλος καὶ ὁ  Κύριος, καὶ καλῶς λέγετε· εἰμὶ γάρ. εἰ οὖν ἐγὼ ἔνιψα ὑμῶν τοὺς πόδας, ὁ Κύριος καὶ ὁ Διδάσκαλος, καὶ ὑμεῖς ὀφείλετε ἀλλήλων νίπτειν τοὺς πόδας. ὑπόδειγμα γὰρ δέδωκα ὑμῖν, ἵνα καθὼς ἐγὼ ἐποίησα ὑμῖν, καὶ ὑμεῖς ποιῆτε” (Ἰω. ιγ’ 13-15).Σεῖς μὲ ὀνομάζετε, ὁ Διδάσκαλος καὶ ὁ Κύριος καὶ καλὰ λέτε. Διότι πράγματι εἶμαι. ᾿Εάν, λοιπόν, ἐγώ, ὁ Κύριος καὶ ὁ Διδάσκαλος, ἔπλυνα τὰ πόδια σας, ὀφείλετε καὶ σεῖς μὲ ταπεινοφροσύνη καὶ ἀγάπη νὰ πλύνετε ὁ ἔνας τοῦ ἄλλου τὰ πόδια. Διότι ἐγὼ σᾶς ἔδωσα ἕνα τέλειον παράδειγμα, νὰ πράττετε καὶ σεῖς ὅπως καὶ ἐγὼ ἔπραξα εἰς σᾶς. Δεν υπάρχει άνθρωπος,που να είναι τόσο ασήμαντοςώστε το παράδειγμά τουνα μην μπορεί να βλάψειή να ωφελήσει κάποιον.