1822
Καταστροφή της Χίου από τα τουρκικά στρατεύματα υπό τον Καρά Αλή.
1823
Αρχίζουν οι εργασίες της Β’ Εθνικής Συνέλευσης των Ελλήνων στο Άστρος της Κυνουρίας.
1848
Πεθαίνει στη Παροικία της Πάρου η Μαντώ Μαυρογένους σε ηλικία 51 ετών.
1822:
Η Χίος ήταν το πλουσιώτερο μέρος του ελληνικού κόσμου. Είχε για τα ανώτερα στρώματα του πληθυσμού ένα ευρωπαϊκό επίπεδο ζωής. Ξένοι περιηγητές αναφέρουν ότι οι γυναίκες της Χίου, έστω και αυστηρά ντυμένες, έκαναν θαλάσσια λουτρά, κάτι αδιανόητο και για τις πιο εξελιγμένες Ευρωπαίες. Ο πληθυσμός της ειρηνικός και φιλοπρόοδος, ήταν σχεδόν διπλάσιος του σημερινού: 120.000 ψυχές. Ήταν Μεγάλη Πέμπτη (30 Μαρτίου 1822), όταν η τουρκική αρμάδα εμφανίστηκε στη μεριά των Οινουσσών κατάφορτη από τουρκικό στρατό με επικεφαλής τον Καρά Αλή, για να επιβάλει παραδειγματική τιμωρία στο νησί. Γενικά, οι Τούρκοι εφάρμοζαν την αρχή της συλλογικής ευθύνης, χωρίς να διαχωρίζουν κατά την ώρα της τιμωρίας, αίτιους και αναίτιους. Το νησί δεν έπεσε αμαχητί. Ο Λογοθέτης κι ο Μπουρνιάς επί δύο μέρες πολέμησαν πεισματικά, αλλά δεν είχαν επάρκεια σε πυρομαχικά. Στη χώρα της Χίου σφάχτηκαν περίπου 10.000 άνθρωποι. Τα κουφάρια ρίχνονταν στη θάλασσα , γέμισε το λιμάνι. Οι αγρότες κατέφυγαν στα βουνά και κρύφτηκαν στις χαράδρες και στις σπηλιές. Ο Βαχίτ πασάς (διοικητής του νησιού) με προκηρύξεις τις οποίες προσυπέγραψαν και επιφανείς χιώτες άρχοντες, ανακοίνωσε ότι προσφέρει στους πάντες αμνηστία και συνεπώς, μπορεί ο καθένας άφοβος να επιστρέψει στην οικογενειακή του εστία. Έτσι, ο κόσμος παγιδεύτηκε και γύρισε στα χωριά και στα σπίτια του. Και τότε άρχισε η μεγάλη σφαγή που έμεινε στην ιστορία ως «η σφαγή της Χίου», διότι όλη η φρίκη των τραγικών εκείνων στιγμών έδωσε συμπυκνωμένη σε πίνακα ο μεγάλος ζωγράφος Ντελακρουά. Ο ίδιος ο Βαχίτ πασάς σε μια έκθεση του, που μεταφρασμένη δημοσιεύθηκε στο «Χιακόν αρχείον», γράφει κομπαστικά ότι έσφαξε 25.000 ανθρώπους και σκλάβωσε 5.000 νέους και νέες για να τροφοδοτήσει τα δουλοπάζαρα της Ανατολής. Οι συνέπειες της καταστροφής ήσαν οδυνηρές πρωτίστως για τους Έλληνες, αλλά και για τους Τούρκους. Καταστράφηκε το ακμαιότερο και πλουσιώτερο μέρος του ελληνικού χώρου και κόσμου, που θα μπορούσε, υπό άλλες συνθήκες, να προσφέρει πολλά και κατά και μετά την Επανάσταση στην Ελλάδα. Από την άλλη, οι αποτρόπαιες σφαγές προκάλεσαν την αγανάκτηση της κοινής γνώμης. Η ευρωπαϊκή διπλωματία άρχισε να ταράσσεται από τις εκδηλώσεις της τούρκικης θηριωδίας και να τίθεται πάλι το πρόβλημα της συνύπαρξης της Τουρκίας με τα λοιπά ευρωπαϊκά κράτη, κάτι που οδήγησε τον σουλτάνο να εξορίσει τον πρωτεργάτη της σφαγής της Χίου Βαχίτ πασά.