Γράφει στο ημερολόγιό του ότι 15 ετών παραπονέθηκε στον πατέρα του ιερέα γιατί έχει το όνομα Βιργίλιος, χωρίς να υπάρχει προστάτης Άγιός του. Ο πατέρας του εξήγησε ότι ο Βιργίλιος ήταν σπουδαίος ποιητής και εάν ήθελε, μπορούσε να γίνει ο ίδιος Άγιος ώστε οι επόμενες γενιές να έχουν Άγιο Βιργίλιο.

Εκείνος με χαρά πάει στο δωμάτιο του, έχοντας στόχο ζωής την Αγιότητα. Το βράδυ όμως δε μπορεί να κοιμηθεί από την αγωνία να μάθει πώς γίνεται κάποιος Άγιος. Ξυπνά τον πατέρα του και τον ρωτά. Εκείνος μάλλον βιαστικά του απαντά:

– “Να αγαπάς τους εχθρούς σου”.

Φεύγει πάλι για το κρεβάτι του αλλά μετά από λίγο τον επισκέπτεται ο πατέρας του γιατί ακούει αναφιλητά.

– Τί έχεις παιδί μου;

– Πατέρα δεν έχω εχθρό… άρα δεν μπορώ να γίνω Άγιος…

Και ο πατέρας απαντά:

– Είσαι ακόμα μικρός…κάποιος εχθρός θα εμφανιστεί στην ζωή σου…

Τα φέρνει έτσι όντως η ζωή και στα 60 του χρόνια ανακαλύπτει ποιός είναι ο δολοφόνος του πατέρα του. Και τότε το θυμήθηκε… Να η ευκαιρία… Να τον συγχωρέσει για να βαδίσει τα πρώτα σκαλιά της αγιότητας!

 

Εάν όλα τα παραπάνω μοιάζουν ως παραμύθι, δεν είναι. Μάλλον σαν παραμύθι μοιάζει η δική μας προοπτική να βρούμε τη δύναμη να συγχωρούμε φίλους και εχθρούς…