«Ἡ Ἐκκλησία μοῦ ἔκανε ἕνα δῶρο, μοῦ χάρισε ἕνα πετραχήλι. Καὶ στὴ ζωή μου δὲν θέλησα τίποτε ἄλλο περισσότερο ἀπὸ αὐτό. Εὐχαριστῶ τὸ Θεό, εἶμαι εὐγνώμων καὶ τὸν δοξάζω γιὰ τὴ μεγάλη τιμὴ ποὺ μοῦ ἔκανε νὰ μοῦ τὸ χαρίσει!» ἔλεγε ἕνας μακαριστός πολιός ἱερωμένος. Καὶ σὲ ὅλη του τὴ ζωὴ τὸ διακόνησε, καθῶς γιὰ δεκαετίες «οὐκ ἐπαύετω νύκτα καὶ ἡμέραν μετὰ δακρύων νουθετῶν ἕνα ἔκαστον» (Πρ. 20, 31).
Κι αὐτὸ γιατὶ εἶχε πλήρη συνείδηση τῆς ἀξίας ποὺ ἔχει αὐτὸ τὸ πετραχήλι καὶ ὅτι εἶναι ἀναντικατάστατο πάνω σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο καὶ τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ὑποκαταστήσει. Κανένα βιβλίο, κανένα γραπτὸ κείμενο, καμιὰ ὁμιλία ζωντανὴ ἢ μαγνητοσκοπημένη ἀπ’ αὐτὲς ποὺ βρίσκει κανεὶς ἑκατοντάδες στὸ διαδίκτυο, κανένα ἄσπρο πουκάμισο καὶ καμιὰ λευκὴ μπλούζα!
Τὸ πετραχήλι εἶναι «ἡ ῥάβδος Ἀαρὼν ἡ βλαστήσασα» (Ἑβρ. 9, 4). Εἶναι ἡ ράβδος τοῦ Μωυσέως ποὺ χώρισε τὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα, ποὺ ράγισε τὸν βράχο, ποὺ ὁδήγησε τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπ’ τὴν ἔρημο στὴ Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας. Εἶναι ὁ πνευματικὸς ὀμφάλιος λῶρος! Ὅπως ἕνα ἔμβρυο στὴ κοιλιὰ τῆς μητέρας του τρέφεται καὶ ζεῖ μέσα ἀπὸ αὐτόν, ἔτσι καὶ κάθε πιστὸς τρέφεται πνευματικὰ ἀπὸ τὸ πετραχήλι. Καὶ στὴν βιολογικὴ κύηση ἂν συμβεῖ κάτι στὸν ὀμφάλιο λῶρο τότε κινδυνεύει ἡ ζωὴ τοῦ βρέφους, ἔτσι καὶ στὴν πνευματικὴ ζωὴ κινδυνεύει ὁ πιστὸς ἂν διακοπεῖ ἡ σχέση του μὲ τὸ πετραχήλι. Γι’ αὐτὸ καὶ λέει ξεκάθαρα ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «ἐὰν γὰρ μυρίους παιδαγωγοὺς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ’ οὐ πολλοὺς πατέρας· ἐν γὰρ Χριστῷ Ἰησοῦ διὰ τοῦ εὐαγγελίου ἐγὼ ὑμᾶς ἐγέννησα» (Α’ Κορ. 4, 15).
Κι ὁ Κύριος ὅμως ὑπογράμμισε στοὺς μαθητές του τὴν ἀξία καὶ τὸν τρόπο ἀνάδειξης ὅταν ἔλεγε: «Ὁ μὲν θερισμὸς πολύς, οἱ δὲ ἐργάται ὀλίγοι· δεήθητε οὖν τοῦ κυρίου τοῦ θερισμοῦ ὅπως ἐργάτας ἐκβάλῃ εἰς τὸν θερισμὸν αὐτοῦ» (Λουκ. 10, 2). Τὸ ἔργο τῆς ἀνάδειξης ὁ Κύριος τὸ διατήρησε γιὰ τὸν ἑαυτό του. Ἐκεῖνος ἀνέδειξε τοὺς Δώδεκα, τὸν Ματθία, τὸν Παῦλο. Ἐκεῖνος ἀναδεικνύει καὶ ἐκβάλει ἐργάτες στὸν θερισμό.
Ἐμεῖς ἂς προσευχόμαστε ὥστε ὁ Κύριος:
-νὰ καλεῖ καὶ νὰ ἀναδεικνύει ἐργάτες καὶ διακόνους στὸ δύσκολο αὐτὸ ἔργο. Νὰ τοὺς ἐμπνέει νὰ μὴν ἀποφεύγουν ἀλλὰ νὰ ἀποδέχονται τὴν κλήση ὅπως ὁ Ἠσαΐας ποὺ εἶπε πρόθυμα: «ἰδοὺ ἐγώ εἰμι· ἀπόστειλόν με» (Ἡσ. 6, 8).
-νὰ στηρίζει ὅσους ἀνέλαβαν τὸ ἔργο αὐτὸ νὰ μὴν τὸ ἐγκαταλείπουν, ἀλλὰ νὰ τὸ ὑπηρετοῦν ἰσόβια «ἐξ ὅλης τῆς καρδίας καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος» (Μρ. 12, 30)!