Η μεγάλη Μητέρα, η Παναγία, εκοιμήθη. Το πέρασμά της στη γη μας ήταν μια μοναδική ευλογία. Η φυσιογνωμία της άπλωσε φως. Η αγκαλιά της έγινε θρόνος. Τα χέρια της χερουβικά φτερά. Η καρδιά της, ιερό θυμιατήρι…
Με όλα διδάσκει. Και με την σιωπή της! Γιατί η Παναγία έχει στα χείλη τη σιωπή. Η μεγαλύτερη μορφή της ανθρωπότητας είπε τα πιο λίγα από όλους τους ανθρώπους. Εμείς μιλάμε πολύ, φλυαρούμε, κάνουμε θόρυβο. Εκείνη μίλησε λίγο. Όχι γιατί δεν είχε τι να πει. Η καρδιά της ήταν γεμάτη από αισθήματα αγνά και άγια. Αλλά προτίμησε τη γεμάτη δύναμη σιωπή που επιβάλλει τον σεβασμό!
Σε μιά εποχή που βομβαρδιζόμαστε κυριολεκτικά από μια ακατάσχετη πολυλογία, γιατί στα Μέσα “πρέπει να ακούγεται διαρκώς κάτι”, έστω κι αν αυτό είναι κενό περιεχομένου, ας μας εμπνεύσει η ΣΙΩΠΗ της Παναγίας. Και αφ’ ενός να κλείσουμε όλες αυτές τις κουραστικές φωνές και ομιλίες για να βρεθούμε σε μια σιωπή μέσα στην οποία να προσπαθήσουμε να συναντήσουμε τον εαυτό μας, τον Θεό, τον συν-άνθρωπο. Αφ’ ετέρου να μάθουμε κι εμείς να μετράμε τα λόγια μας με την αρχή: “όταν δεν μιλάω δεν είναι γιατί δεν ξέρω τι να πω, αλλά γιατί ξέρω τι δεν πρέπει να πω”. Χρόνια Πολλά!
“Παναγία Δέσποινά μου Θεοτόκε, ἀποδίωξον τοὺς πονηροὺς καὶ αἰσχροὺς λογισμοὺς ἀπὸ τῆς ἀθλίας μου ψυχῆς καὶ ταλαιπώρου καρδίας· κατάσβεσόν μου τὴν φλόγα τῶν παθῶν καὶ ἐλέησόν με, ὅτι ἀσθενὴς καὶ ταλαίπωρός εἰμι, καὶ λύτρωσαί με ἐκ τῶν πονηρῶν μου πράξεων καὶ κακῶν μου ἐνθυμήσεων. Εἰς σὲ γὰρ ἀνεθέμην τὴν ἅπασαν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας μου. Ὅτι εὐλογημένη ὑπάρχεις εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν”.