9 Νοεμβρίου 1920 / 2020
Στὰ 100 χρόνια ἀπὸ τὴν ὁσιακὴ κοίμησή του, “πανηγυρίσαμε” κεκλεισμένων τῶν θυρῶν!
Ὁ Κύριος ἂς μᾶς ἐλεήσει καὶ ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἂς πρεσβεύει γιὰ ὅλους μας 
ὅπως εὔστοχα ἀναφέρει τὸ τόσο ἐπίκαιρο δοξαστικὸ τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς του.

“Σήμερον φαιδρῶς ἐξέλαμψεν, ὡς ἀστὴρ νεοφανής, ἡ νέα πανήγυρις τοῦ Ἱεράρχου Νεκταρίου, τὴν Ἐκκλησίαν καταλαμπρύνουσα. Δεῦτε οὖν, τῶν Ὀρθοδόξων τὰ πλήθη, ἐν φωνῇ ἀγαλλιάσεως, τούτῳ ἐκβοήσωμεν· χαίροις ὁ τῶν πάλαι Ὁσίων, χαρακτηρίσας τὴν ζωήν, ἐν ἡμέραις πονηραῖς, ἐν αἷς ἡ τῶν πολλῶν ἀγάπη ἐψύγη, ὡς ἔφη ὁ Σωτήρ, χαίροις ὁ τῇ παιδείᾳ τὴν ἀρετὴν συνάψας, καὶ τῷ λόγῳ τῆς σοφίας σου, τῶν πιστῶν τὰς ψυχὰς φαιδρύνας, χαίροις Ἀρχιερέων καλλονή, τῆς Αἰγίνης προστάτης, καὶ τῆς οἰκείας Μονῆς, ἀντιλήπτωρ θερμότατος. Διὸ παμμάκαρ Νεκτάριε, τῷ τῆς θείας μεγαλωσύνης θρόνῳ παριστάμενος, ἀπαύστως ἱκέτευε, ὑπὲρ τῶν πίστει τελούντων, τὴν ἀεισέβαστον μνήμην σου”.

Σήμερα μὲ χαρὰ ἔλαμψε, σὰν καινούργιο ἀστέρι, ἡ νέα πανήγυρις τοῦ Ἱεράρχου Νεκταρίου, ποὺ καταλαμπρύνει τὴν Ἐκκλησία. Τῶν Ὀρθοδόξων τὰ πλήθη, μὲ ἀγαλλίαση ἂς ἐκφωνήσουμε: χαῖρε ἐσὺ ποὺ φανέρωσες μὲ τὴ ζωή σου τὰ γνωρίσματα τῆς ζωῆς τῶν παλαιῶν Ὁσίων, σὲ ἐποχὴ δύσκολη καὶ ἐπικίνδυνη, ποὺ ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν ψυχράνθηκε, ὅπως εἶπε ὁ Κύριος. Χαῖρε ἐσὺ ποὺ σύνδεσες στὴν παιδεία τὴν ἀρετή. Χαῖρε ἐσὺ τῶν Ἀρχιερέων ἡ ὡραιότητα, τῆς Αἴγινας προστάτης καὶ τῆς Μονῆς σου θερμότατος βοηθός. Γι’ αὐτὸ μακάριε Νεκτάριε, καθῶς στέκεσαι μπροστὰ στὸν θρόνο τῆς θείας μεγαλοσύνης, ἀκατάπαυστα νὰ ἱκετεύεις, γιὰ ὅσους μὲ πίστη ἐπιτελοῦν τὴν σεβάσμια μνήμη σου.

Η φανέλα του Αγίου.
…Πέρασε ο πρώτος μήνας, πέρασε κι ο δεύτερος. Δεν πρόλαβε να κάνει εγχείρηση, δεν πρόλαβε να περάσει από μαχαίρι. Η Αθήνα συγκλονιζόταν από ιαχές και αλλαλαγμούς για την εκλογική ήττα του Βενιζέλου, για τις αλλαγές στην Κυβέρνηση, για την επαναφορά του εξόριστου Βασιλιά Κωνσταντίνου, οι εκκλησιαστικοί κύκλοι συζητούσαν, σχολίαζαν την έκπτωση του Μελετίου και την επανανθρόνιση του Θεοκλήτου, όταν ο χλωμός ασκητικός εκείνος γέροντας, ο καλόγερος της Αίγινας, έβλεπε ξαφνικά καταμπροστά του ανοιγμένους τους ουρανούς και τους αγγέλους κατά χιλιάδες να τον υποδέχονται. Στάθηκε λίγο προτού ξεψυχήσει κι αφουγκράστηκε. Από ψηλά κάποια γνώριμη φωνή, κάποια ολόγλυκια φωνή σε ξένη χώρα τον καλούσε.
“Είσελθε τέκνον, είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου. Σε αναμένει ο της δικαιοσύνης στέφανος.”
“Εις εμέ, εις εμέ το λέγεις Κύριε;” πρόλαβαν να ψιθυρίσουν για στερνή φορά τα χείλη του.
Κι ανοίγοντας το στόμα να πάρει ανασεμιά, είδε πως μεταφέρεται. Παρέδωσε την άγια του υπομονετική ψυχή στον αγαπημένο του Αφέντη. Στον Αφέντη των ουρανίων, των επιγείων και καταχθονίων. Η γερόντισσα Ευφημία αναστατώθηκε.
“Σεβασμιώτατε, Σεβασμιώτατε, ανάκραξε με λυγμούς. Κύριε Σακκόπουλε, πού είναι ο κύριος Σακκόπουλος;… Το τηλέφωνο παρακαλώ, το τηλέφωνο…
Ήρθε μια σαβανώτρα από το προσωπικό του νοσοκομείου να βοηθήσει τη γερόντισσα. Το νεκρό σώμα, μοσκομύριζε… Θεέ και Κύριε ! … Κάτι πήγε να πει η γερόντισσα δεν το μπόρεσε. Για μια στιγμή έβγαλαν τη μάλλινη φανέλλα και την πέταξαν πρόχειρα στο διπλανό κρεββάτι. Κι ώσπου να προχωρήσουν να τελειώσουν με τα σάβανα, ο διπλανός άρρωστος, ο άνθρωπος που έπασχε από παράλυση των κάτω άκρων κινήθηκε, ξεπετάχθηκε όρθιος, αμφιταλαντεύθηκε, στάθηκε στα πόδια του κι έκανε το σταυρό του.
“Σηκώθηκα, περπατάω! ανάκραξε δυνατά, Θεέ μου, έγινα καλά! Τι έχει αυτή η φανέλλα;”
Για δες, ήταν στ’ αλήθεια όρθιος, περπατούσε !
Δεν καλοκατάλαβαν, απόμειναν να χάσκουν. Το νεκρό σώμα μοσκομύριζε… Η γερόντισσα πήρε τη φανέλλα, την έβαλε ένα κουβάρι στο ράσο της. Τα χέρια της έτρεμαν…
 

…εἴθε νὰ θεραπεύσει καὶ τὴν δική μας πνευματικὴ παραλυσία!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!