Μήνες τώρα η εικόνα της Παναγιάς της Παρηγορήτριας στο Βύρωνα δακρύζει συνεχώς όπως μπορεί να το διαπιστώσει ο καθένας. Με τις φωτιές δεν μας έμεινε τίποτα. Χάσαμε τα σπίτια μας, το βιος μας, τις αναμνήσεις μας, τη ζωή και το μέλλον μας. Μας έμειναν όμως τα δάκρυά Της! Αλλά γι’ αυτά δεν μιλάει κανείς. Ούτε για τη θαυμαστή διάσωση της Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ από τις φλόγες. Ούτε για τη βροχή που έριξε στο Προκόπι μετά την λιτανεία στον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο και δεν κάηκε το χωριό. Στα ΜΜΕ δεν υπάρχει χώρος για θαύματα. Για να μην παίρνει δύναμη ο δοκιμαζόμενος Λαός. Γιατί οι μεγάλοι αυτού του κόσμου μας θέλουν φοβισμένους και απελπισμένους να κρεμόμαστε από τις υποσχέσεις τους.
Αλλά εμείς κρεμόμαστε από την αγκαλιά της Παναγίας. Σε κείνη τρέχουμε να κλάψουμε, να πούμε τον πόνο μας, τα παράπονά μας, να ρωτήσουμε “γιατί;”. Γιατί αυτή είναι η μάνα μας, το λιμάνι μας, η παρηγοριά μας μέσα στην καταστροφή και την εγκατάλειψη. Και παίρνουμε δύναμη και κουράγιο ξέροντας ότι εκείνη πόνεσε περισσότερο από όλους μας και τα δάκρυά της είναι η παρηγοριά μας! Εκείνη μας κράτησε όρθιους αιώνες τώρα. Αυτή θα μας βοηθήσει και πάλι να σταθούμε στα πόδια μας! Αυτή μόνο μπορεί να μας οδηγήσει στον Υιό της! “Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς”!
Καλή Παναγιά!