Κύριε, οι προσευχές μας είναι γεμάτες προσταγές.
Λέμε τόσο συχνά:
Κύριε, ελέησον!
…δος ημίν σήμερον.
Άφες ημίν τα οφειλήματα ημών.
Ρύσαι ημάς από του πονηρού.
Κύριε, ιλάσθητι ταις αμαρατίαις ημών.
Άγιε, επίσκεψε και ίασαι τας ασθενείας ημών.
Δέσποτα, συγχώρησον τας ανομίας ημίν.
…κατεύθυνον τα διαβήματα ημών…
Παύσον τας ορμάς των παθών,
σβέσον τα πεπυρωμένα βέλη του πονηρού.
Καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος.
Φύλαξον υμάς υπό την σκέπην σου.
Σώσον, Αγαθέ, τας ψυχάς ημών.
Κύριε, πρόσθες ημίν πίστιν.
Ευλόγησον ημών εισόδους και εξόδους.
Κύριε των δυνάμεων, μεθ’ ημών γενού.
Ανάστα, ο Θεός, κρίνων την γήν.
Λάμπρυνόν μου την ψυχήν, Φωτοδότα…
Ποιός μας έδωσε το δικαίωμα να απευθυνόμαστε έτσι στο Θεό μας;
Μας το δίνει ο ίδιος ο Χριστός, που με την θυσία του
αποκατάστησε την σχέση μας με τον Θεό
και μπορούμε να Του ζητάμε ό,τι θέλουμε με τόση οικειότητα.
Έγινε ο ίδιος με την ενανθρώπισή Του
ο πρόθυμος υπηρέτης της σωτηρίας μας
έτοιμος με το «αιτείτε και δοθήσετε υμίν»
να ικανοποιήσει τις ανάγκες μας.
Τι όμως του ζητάμε;
Είναι προς το αληθινό συμφέρον της ψυχής μας;
Σίγουρα η πιο ωραία «προσταγή» που περιμένει από μας είναι:
Κύριε, γενηθήτω το θέλημά σου!…