“Ὑμεῖς φωνεῖτέ με, ὁ Διδάσκαλος καὶ ὁ  Κύριος, καὶ καλῶς λέγετε· εἰμὶ γάρ. εἰ οὖν ἐγὼ ἔνιψα ὑμῶν τοὺς πόδας, ὁ Κύριος καὶ ὁ Διδάσκαλος, καὶ ὑμεῖς ὀφείλετε ἀλλήλων νίπτειν τοὺς πόδας. ὑπόδειγμα γὰρ δέδωκα ὑμῖν, ἵνα καθὼς ἐγὼ ἐποίησα ὑμῖν, καὶ ὑμεῖς ποιῆτε” (Ἰω. ιγ’ 13-15).
Σεῖς μὲ ὀνομάζετε, ὁ Διδάσκαλος καὶ ὁ Κύριος καὶ καλὰ λέτε. Διότι πράγματι εἶμαι. ᾿Εάν, λοιπόν, ἐγώ, ὁ Κύριος καὶ ὁ Διδάσκαλος, ἔπλυνα τὰ πόδια σας, ὀφείλετε καὶ σεῖς μὲ ταπεινοφροσύνη καὶ ἀγάπη νὰ πλύνετε ὁ ἔνας τοῦ ἄλλου τὰ πόδια. Διότι ἐγὼ σᾶς ἔδωσα ἕνα τέλειον παράδειγμα, νὰ πράττετε καὶ σεῖς ὅπως καὶ ἐγὼ ἔπραξα εἰς σᾶς.

Δεν υπάρχει άνθρωπος,
που να είναι τόσο ασήμαντος
ώστε το παράδειγμά του
να μην μπορεί να βλάψει
ή να ωφελήσει κάποιον.