Εβδομάδα Παθών!
Η Εβδομάδα που συνοψίζει την παγκόσμια ιστορία,
που ανακεφαλαιώνει το μεγαλείο της θεϊκής συγκατάβασης
και την τραγωδία του ανθρώπινου παραλογισμού.
Έμψυχα και άψυχα, λογικά και άλογα,
περνούν μπροστά από τον Σταυρό Του και στέκονται
άλλα στα δεξιά και άλλα στα αριστερά Του
άλλα εναντίον Του και άλλα στο πλευρό Του.

Οι πέντε άμυαλες κοπέλες με τις σβησμένες λαμπάδες
και οι άλλες πέντε με τις αναμμένες καρδιές.
Η αμαρτωλή γυναίκα που κερδίζει την άφεση με το μύρο
κι ο «υιός της απωλείας» που ξεπουλάει τον Ατίμητο.
Η παιδίσκη που δοκιμάζει την αντοχή της πίστεως
κι ο κορυφαίος που βρίσκει τα δάκρυα της συντριβής.
Οι μαθητές που σκορπίστηκαν φοβισμένοι στη νύχτα
κι οι μαθήτριες που συμπορεύονται «λίαν πρωί».
Ο αγρότης που αγγαρεύεται να σηκώσει το Σταυρό
και οι άρχοντες που εξουθενώνουν τον Αθώο.

Ο όχλος που απαιτεί «άρον άρον» την Σταύρωση
κι οι «θυγατέρες Ιερουσαλήμ» που σπογγίζουν τον ιδρώτα.
Οι έντεκα που δειλιάζουν και κρύβονται
και ο κεκρυμμένος που τολμά να φανερωθεί.
Οι στρατιώτες που «διεμερίσαντο» τα ρούχα του Καταδίκου
κι ο Εκατόνταρχος που ομολογεί «τον αναβαλλόμενον το φως ως ιμάτιον».
Ο ληστής που αναγνωρίζει «Θεόν τον κρυπτόμενον»
κι οι ιερείς που Τον ειρωνεύονται και Τον βλασφημούν.
Η μυροφόρος που ακούει το «μη μου άπτου»
κι ο δύσπιστος που θέτει «τὸν δάκτυλον ἐπὶ τὸν τύπον τῶν ἴλων».

Η συκιά που ξεραίνεται «δια την ακαρπίαν»
κι οι ελιές που ποτίζονται με ιδρώτα και αίμα στην προσευχή.
Οι δάφνες και τα βάγια της αποθέωσης
και το ακάνθινο στεφάνι του χλευασμού.
Το γαϊδουράκι στην οδό της πραότητας
κι ο πετεινός που ξυπνά συνειδήσεις.

Το πραιτόριο της ανθρωπαρέσκιας
και το υπερώο της συγκατάβασης.
Η ευωδία του μύρου και η δυσοσμία των αργυρίων.
Το νερό που «νίπτει τους πόδας»
αλλά αδυνατεί να «νίψει τας χείρας».
Ο Άρτος καὶ ο Οίνος της Ευχαριστίας
και το «όξος μετά χολής» της αχαριστίας.
Τα ιμάτια που διαρρηγνύει η υποκρισία
και το καταπέτασμα που σχίζει η φιλανθρωπία.

Η αμετάκλητη απόφαση του Θεού για τη σωτηρία του Ανθρώπου
και η πένα του καιροσκόπου που υπογράφει την καταδίκη του Αθώου.
Ο ήλιος που σκοτίζεται κι η γη που συγκλονίζεται.
Οι πέτρες που ραγίζουν κι οι καρδιές που μένουν ασυγκίνητες.
Τα ραπίσματα και οι εμπτυσμοί του ευτελισμού
κι η σιωπή που οριοθετεί την αξιοπρέπεια.
Η κόκκινη χλαμύδα του εμπαιγμού
και τα λευκά οθόνια του θριάμβου.
O Σταυρός που καθορίζει τα όρια της Αγάπης
κι ο Τάφος που φανερώνει το μέγεθος της Υπακοής!

Από την Βηθανία στην Αγία Πόλη,
κι απ’ το Πραιτόριο στον Γολγοθά,
απ’ το σκοτάδι στο φως κι απ’ το θάνατο στη ζωή,
απ’ τη γη στον ουρανό κι απ’ το χρόνο στην αιωνιότητα,
απ’ το «Ωσαννά» στο «σταύρωσον»
κι απ’ το «μνήσθητι» στο «τετέλεσται»,
για κάποιους τετέλεσται η απώλεια,
για μας είθε να τελεστεί η σωτηρία!…

…δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει δοκιμάσει τον πόνο, την θλίψη, την δοκιμασία, την ασθένεια, την απώλεια αγαπημένων. Άλλος την εγκατάλειψη, την μοναξιά, την απογοήτευση, την αδικία, την προδοσία. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει σταυρό να σηκώσει. Όμως “φθάσαντες πιστοὶ τὸ σωτήριον Πάθος…”, ας ενώσουμε το σταυρό μας με το Πάθος και τον Σταυρό του Κυρίου μας. Ο Κύριος δεν θα μας απαλλάξει από τον σταυρό μας, δεν θα μας κατεβάσει απ’ αυτόν, αλλά θα μας δώσει την δύναμη, το κουράγιο, την υπομονή να τον σηκώσουμε. Κι όταν μας λυγίζει το βάρος του, θα γίνεται ο Κυρηναίος μας. Μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε στην Ανάσταση! «Δεῦτε οὖν καὶ ἡμεῖς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθῶμεν αὐτῷ, καὶ συσταυρωθῶμεν, καὶ νεκρωθῶμεν δι’ αὐτόν, ταῖς τοῦ βίου ἡδοναῖς, ἴνα καὶ συζήσωμεν αὐτῷ…»!
Καλή Ανάσταση!
πΒασίλειος