Ανάσταση! Και μέσα στην καρδιά μου
που τη σπαράξαν άγρια οι στείροι πόνοι,
ολόδροσο, ουρανόσταλτο βλαστάρι
θεϊκής χαράς αρχίζει να φυτρώνει.

Θεϊκής χαράς! Ω σταυρωμένη Ελπίδα,
καθώς Σε βλέπω αναστημένη πάλι,
αθάνατη, απροσμάχητη, μεγάλη,

κάμε το θαύμα που ποτέ δεν είδα!
Ό,τι νεκρό του μυστικού μου κόσμου
παρακαλώ Σε, ανάστησέ το εντός μου! 
(Γ. Βερίτης)