Η Παναγία είχε ταπεινοφροσύνη. Δεν ήταν τυχαίο πρόσωπο. Ήταν απόγονος του βασιλιά και προφήτη Δαβίδ που τόση εκτίμηση είχαν γι’ αυτόν οι Ιουδαίοι. Κι όπως θα λέγαμε σήμερα, όλες οι πόρτες ήταν ανοιχτές γι’ αυτήν. Όμως εκείνη προτίμησε την αφάνεια. Και έμεινε σ’ αυτήν θεληματικά όχι μόνο στις δύσκολες ώρες των δοκιμασιών και του Σταυρού, αλλά και στις ένδοξες στιγμές της Ανάστασης και της Πεντηκοστής. Φαίνεται αυτό στα ευαγγέλια που καμιά αναφορά δεν κάνουν στον ρόλο της στην πρώτη Εκκλησία. Αυτή, το σημαντικότερο πρόσωπο της ανθρώπινης ιστορίας!...
Είναι μια αρετή η ταπεινοφροσύνη που λείπει ίσως περισσότερο από μας που θεωρούμαστε οι άνθρωποι της Εκκλησίας και συχνά βλέπουμε με κάποια υπεροψία τους άλλους. Μας αρέσει να μιλάνε για μας και συχνά η αυταρέσκεια «χτυπάει κόκκινο»!... Μας αρέσει ο έπαινος των ανθρώπων, η δημοσιότητα, τα χειροκροτήματα. Το γνωρίζει δε αυτό και ο πονηρός ο οποίος φουσκώνει τον εγωισμό μας σαν μπαλόνι κι εμείς καμαρώνουμε για τα πτυχία μας, για τις ικανότητές μας, για τα καλά μας έργα και... για τις αρετές μας! Αλλά γεννιέται το ερώτημα: ὅσοι αναζητούν και απολαμβάνουν την αναγνώριση του κόσμου, «ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ ποιοῦσιν ...ὅπως δοξασθῶσιν ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων», τι έχουν να περιμένουν πια από το Θεό; «ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν» (Ματ. 6, 2). Ο Κύριος είναι σαφής: «ἐπί τίνα ἐπιβλέψω εἰμὶ ἐπὶ τὸν ταπεινὸν καὶ ἡσύχιον καὶ τρέμοντα τοὺς λόγους μου;» (Ησ. 66, 2). Σε ποιόν άλλο να δώσω την χάρη μου παρά σε εκείνον που είναι ταπεινός, που κάνει αθόρυβα το καθήκον του και σέβεται και εφαρμόζει το θέλημά μου;
Σε μια εποχή γεμάτη αλαζονεία και έπαρση που καταστρέφει την επι-κοινωνία με τα τείχη που υψώνει, η ταπεινοφροσύνη ως αυθεντικός τρόπος ύπαρξης αποτελεί την μόνο απάντηση!